Laatste nieuws: Michael Rasmussen bekritiseert voorstel van Chris Froome en Wout van Aert om versnellingen te beperken voor de veiligheid: Froome, viervoudig winnaar van de Tour de France, en van Aert, een van de meest veelzijdige renners van zijn generatie, stelden voor om het aantal versnellingen te beperken… Lees meer 

Laatste nieuws: Michael Rasmussen bekritiseert voorstel van Chris Froome en Wout van Aert om versnellingen te beperken voor de veiligheid: Froome, viervoudig winnaar van de Tour de France, en van Aert, een van de meest veelzijdige renners van zijn generatie, stelden voor om het aantal versnellingen te beperken… Lees meer 

In een recent interview bekritiseerde voormalig profwielrenner Michael Rasmussen het idee van Chris Froome en Wout van Aert om het aantal versnellingen dat renners in het professionele wielrennen gebruiken te beperken. Het voorstel, gericht op het verbeteren van de veiligheid in de sport, heeft een verhit debat aangewakkerd onder wielrenners en fans, waarbij Rasmussen het “een beetje gek” noemde.

Froome, viervoudig winnaar van de Tour de France, en van Aert, een van de meest veelzijdige renners van zijn generatie, stelden voor om het aantal versnellingen dat wielrenners tot hun beschikking hebben te verminderen, om zo het racen veiliger te maken, met name tijdens snelle afdalingen en krappe bochten. Het idee komt voort uit de groeiende bezorgdheid over de risico’s die gepaard gaan met moderne racefietsen, die zijn uitgerust met een breed scala aan versnellingen, waardoor rijders een breed scala aan keuzes hebben in termen van cadans en vermogen. Hoewel de bedoeling achter het voorstel is om de kans te verkleinen dat rijders gevaarlijke fouten maken op kritieke momenten, is het in sommige hoeken van de wielerwereld koel ontvangen.

Michael Rasmussen, bekend om zijn controversiële carrière, wees het idee snel af en noemde het onpraktisch en te simplistisch. Hij betoogde dat het beperken van versnellingen de grondoorzaken van fietsongelukken niet zou aanpakken, die vaak voortkomen uit slechte beslissingen, gebrek aan controle of gewoon de hoge snelheid van de sport zelf. Rasmussen gelooft dat veiligheid altijd een prioriteit moet zijn, maar dat de oplossing ligt in het verbeteren van de vaardigheden van de rijder, het verbeteren van de fietsbeheersingstechnieken en het implementeren van betere veiligheidsmaatregelen, zoals verbeterde weginfrastructuur en betere beschermende uitrusting.

Een van de belangrijkste kritiekpunten die Rasmussen naar voren bracht, is het idee dat het beperken van versnellingen een onevenredig grote impact zou kunnen hebben op bepaalde typen rijders. Moderne professionele wielrenners, met name in races zoals de Tour de France, profiteren van de mogelijkheid om hun versnellingen nauwkeurig af te stemmen op verschillende terreinen. Klimmers, sprinters en tijdritspecialisten vertrouwen allemaal op verschillende versnellingsverhoudingen om hun prestaties in specifieke raceomstandigheden te optimaliseren. Het verminderen van het aantal beschikbare versnellingen kan leiden tot oneerlijke nadelen voor bepaalde renners, wat de racedynamiek kan verstoren en de algehele opwinding en diversiteit van het wielrennen kan verminderen.

Rasmussens scepsis strekt zich  ook uit tot het idee dat versnellingsbeperkingen de veiligheid daadwerkelijk kunnen verbeteren. Hij wees erop dat ongelukken in het wielrennen vaak gebeuren doordat renners hun grenzen verleggen of risico’s nemen, in plaats van simpelweg slechte keuzes te maken bij het selecteren van versnellingen. In plaats van versnellingen te beperken, gelooft Rasmussen dat het effectiever zou zijn om te focussen op betere training, discipline van de renners en een veiligere organisatie van de race, waarbij renners beter voorbereid zijn op de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd tijdens stressvolle momenten in een race.

Hoewel het voorstel van Froome en van Aert nog niet is aangenomen door de bestuursorganen van het wielrennen, heeft de discussie die het heeft aangewakkerd de bredere zorgen over veiligheid in de sport belicht. Het idee om versnellingen te beperken om risico’s te verminderen, kan in theorie wel wat waard zijn, maar zoals Rasmussen aangeeft, is het misschien een overreactie die de complexere realiteit van racen op het hoogste niveau niet aanpakt.

Nu wielrennen zich blijft ontwikkelen, is het duidelijk dat de sport een balans moet vinden tussen snelheid, opwinding en veiligheid. Maar zoals Rasmussens opmerkingen suggereren, is het verminderen van versnellingen misschien niet de beste weg voorwaarts. In plaats daarvan kunnen inspanningen om de training van renners te verbeteren, de veiligheidsnormen te verhogen en de technologie te verbeteren, een meer praktische en effectieve aanpak bieden om ervoor te zorgen dat fietsers zo veilig mogelijk op de weg blijven.