Wout van Aert over zijn reis naar mentale coaching en veiligheidsvoorspraak na crash, terwijl het seizoen van 2025 doorgaat

 

Wout van Aert, een van de grootste talenten in de wielersport, heeft onlangs een meer introspectieve benadering van zijn carrière aangenomen, met name na het doorstaan ​​van verschillende grote crashes. Zijn ervaringen hebben hem ertoe gebracht om het kruispunt van fysiek herstel, mentale veerkracht en de behoefte aan verbeterde veiligheid in de sport te onderzoeken. Voor van Aert gaan de gevolgen van crashes verder dan gebroken botten: ze hebben een grote invloed op het zelfvertrouwen en de focus van een renner, waardoor hij zich bezighoudt met mentale coaching en pleit voor verandering in de normen voor raceveiligheid.

De impact van crashes op de mentale gezondheid

Crashes zijn een harde realiteit voor professionele wielrenners, en van Aert weet dit maar al te goed. “Je crasht en een minuut later besef je hoeveel breuken er zijn,” zei hij, verwijzend naar de zware fysieke tol die gepaard gaat met het vallen van de fiets met hoge snelheid. Maar van Aerts reflecties gaan verder dan fysieke pijn: hij benadrukt hoe de nasleep van een crash de mentale stabiliteit van een renner kan verstoren. Na zijn crash in Dwars door Vlaanderen in 2022 gaf van Aert toe dat hij zich niet gefocust voelde en geen zelfvertrouwen had. “Ik maakte fouten, was niet gefocust en had geen zelfvertrouwen”, herinnert hij zich. Deze mentale tol zette hem ertoe aan om mentale coaching en concentratietraining te proberen om zijn focus te herstellen en weer vertrouwen te krijgen in zijn kunnen.

“Ik geloof daarin en zal er hard aan werken”, voegde hij toe, waarmee hij zijn toewijding aan mentale training als een essentieel onderdeel van zijn herstel demonstreerde. Het concept van mentale coaching, dat vaak over het hoofd wordt gezien in sporten als wielrennen, is een cruciaal element geworden voor van Aert terwijl hij de psychologische nasleep van zijn crashes verwerkt.

Veiligheidszorgen bij wielrennen

Van Aerts focus op mentaal welzijn strekt zich ook uit tot zijn zorgen over de veiligheid van de sport zelf. Hoewel de fysieke gevaren duidelijk zijn, pleit van Aert ook voor veiligere race-omgevingen die de gevolgen van crashes minimaliseren. “Als we kunnen werken

aan veiligere races, waar de gevolgen van een crash minder zijn, zou dat al geweldig zijn”, zei hij. Hij wees op andere motorsporten, zoals MotoGP, als voorbeeld van vooruitgang op het gebied van veiligheid. “Ze vliegen met 200 kilometer per uur van hun motor en hebben niets. Dan zeggen ze dat we te hard rijden, maar we rijden ‘maar’ 60 kilometer per uur. Als we crashen, hebben we natuurlijk iets. Omdat we in een klein lycra-pakje rijden.”

Voor van Aert is het verschil in ernst van verwondingen tussen wielrennen en andere snelle sporten opvallend, en het onderstreept de noodzaak voor de wielersportbestuurders om de veiligheidsnormen opnieuw te beoordelen. Hij gelooft dat de autoriteiten van de sport, waaronder raceorganisatoren en de UCI, meer verantwoordelijkheid moeten nemen om de veiligheid van de rijders te waarborgen. Hij wees op gevallen waarin gevaarlijke omstandigheden, zoals grind op afdalingen, onvoldoende zijn aangepakt, wat heeft geleid tot onnodige risico’s. “Het begint met alle omgevingsfactoren”, legde hij uit, waarbij hij de nadruk legde op de noodzaak van grondige inspecties van het parcours en betere beschermingsmaatregelen.

Verschuivende prioriteiten en een nieuwe mindset

Naarmate van Aert volwassener wordt, is zijn houding ten opzichte van racen geëvolueerd. Hij erkent dat wielrennen niet langer alleen draait om jeugdige ambitie, maar om het in evenwicht brengen van risico en verantwoordelijkheid. “Toen ik 18 was, probeerde ik soms een KOM te pakken in een afdaling”, vertelde hij. “Dat zou ik nu ook niet meer doen.” Deze verschuiving weerspiegelt niet alleen zijn eigen persoonlijke groei, maar ook de veranderende aard van zijn benadering van wielrennen.

Zijn ervaringen hebben hem doen begrijpen dat hoewel de spanning van racen een drijvende kracht is, het verzekeren van veiligheid op de lange termijn en mentale helderheid net zo belangrijk is. Het is een mindset die zowel fysieke als mentale voorbereiding boven roekeloosheid stelt. “Ik kan met een open geest rijden, maar het kostte me deze winter veel tijd”, zei hij, erkennend de mentale druk die gepaard gaat met hoge inzetten.

Wout van Aerts reis naar mentale coaching en zijn pleidooi voor veiligere races benadrukken de veelzijdige aard van professioneel wielrennen. Als renner die de fysieke en psychologische gevolgen van crashes heeft doorstaan, is hij het belang van zowel mentale veerkracht als een veiligere raceomgeving gaan begrijpen. Door mentale coaching werkt hij aan het herbouwen van zijn zelfvertrouwen en focus, terwijl hij ook oproept tot meer verantwoording van de wielersportbestuurders om renners zowel fysiek als mentaal te beschermen. Zijn evoluerende mindset en acties tonen een vooruitstrevende benadering van de uitdagingen van de sport, waardoor hij niet alleen een kampioen op de fiets is, maar ook een leider in de strijd voor betere veiligheidsnormen.