Memorial Day: Wout van Aert blikt terug op zijn vrijgezellenjaren en culinaire avonturen….

Memorial Day: Wout van Aert blikt terug op zijn vrijgezellenjaren en culinaire avonturen.

 

 

 

 

 

 

Wout van Aert, de Belgische wielerfenis die bekendstaat om zijn tomeloze vastberadenheid op de weg en veelzijdigheid in alle terreinen, vertelde onlangs openhartig over een nogal onverwacht hoofdstuk in zijn leven: de tijd dat hij een zorgeloze vrijgezel was, die niet alleen over bochtige wegen navigeerde, maar ook recepten in de keuken bedacht. Terwijl fans zich Van Aert vaak voorstellen als een klettersteigklassieker of als een tijdritduel, koestert de atleet zelf een voorliefde voor de simpelere, luchtigere momenten in het leven, met name die humoristische culinaire avonturen uit zijn tijd als vrijgezel.

 

In een openhartig interview haalde Van Aert herinneringen op aan de tijd vóór het huwelijk en het vaderschap, toen het leven, hoewel veeleisend qua training en wedstrijden, zijn eigen vrijheid kende. “Er was iets heerlijk chaotisch aan het vrijgezel zijn”, zei hij lachend. “Vooral als het op koken aankwam. Ik was geen chef-kok – absoluut niet – maar ik heb het geprobeerd.”

 

Omdat hij alleen woonde, moest Van Aert zich in de keuken zien te redden, en hoewel zijn pogingen niet altijd succesvol waren, waren ze altijd memorabel. “Ik herinner me dat ik op een avond pasta probeerde te koken en dacht dat hoe meer kaas ik erin deed, hoe lekkerder het zou smaken. Het werd een plakkerige, kleffe bende. Maar ik at het toch op. Ik moest wel!”

Een van zijn favoriete gerechten uit die tijd was een geïmproviseerde Vlaamse stoofpot. Zonder formeel recept en met beperkte kookkunsten gooide hij ingrediënten in een pan – vaak met het enthousiasme van een ontsnapping uit de Tour de France. “Ik dacht: ‘Nou ja, er zit toch bier in de traditionele stoofpot?’ Dus ik goot er gewoon een hele fles in zonder er echt bij na te denken. Het was niet slecht, maar misschien heb ik wel te veel gedronken,” grinnikte hij.

 

Deze keukenavonturen werden niet alleen een bron van vermaak voor Van Aert, maar ook voor zijn naaste vrienden en teamgenoten. “Er waren avonden dat ik iemand uitnodigde en ze zich zorgen maakten – niet over de training de volgende dag – maar over wat ik zou proberen te koken. Ik geloof dat ik ooit sushi heb geprobeerd te maken. Geen goed idee zonder de juiste gereedschappen of vis!”

 

Ondanks de incidentele tegenslagen vormden deze ervaringen een belangrijk onderdeel van Van Aerts reis. Koken werd een vorm van stressvermindering, een plek waar hij om zichzelf kon lachen en imperfectie kon omarmen – een zeldzaam contrast met de veeleisende wereld van het topwielrennen, waar precisie en prestatie alles zijn.

 

Nu hij een familieman is, geeft Van Aert toe dat zijn kookkunsten zijn verbeterd – grotendeels dankzij zijn vrouw. “Ze is een veel betere kok dan ik ooit was. Ik heb veel geleerd door alleen maar naar haar te kijken. Maar die vrijgezellentijd? Die had zo zijn eigen magie. Ik zou ze voor geen goud willen missen, zelfs niet de te zoute omeletten en verbrande toast.”

 

Het verhaal van Wout van Aerts culinaire avonturen tijdens zijn vrijgezellentijd is een verfrissende herinnering dat zelfs topsporters mensen zijn, met verhalen die veel verder reiken dan het podium. Het is gemakkelijk om sportsterren te verafgoden vanwege hun overwinningen, maar momenten zoals deze – de mislukte diners, de humoristische zelfreflectie – bieden fans een kijkje in de authentieke, herkenbare kanten van hun helden.

 

Terwijl Van Aert blijft jagen op wielerroem, draagt hij niet alleen de ervaring van wedstrijden van wereldklasse met zich mee, maar ook de lessen die hij leerde uit de keuken van een bescheiden vrijgezel, waar elk gerecht – hoe vreemd ook – met een lach werd geserveerd.