Afscheid van Debbie De Cauwer: Een Ontroerende Herdenking van een Leven vol Liefde, Warmte en Onvergetelijke Kracht…..

Afscheid van Debbie De Cauwer: Een Ontroerende Herdenking van een Leven vol Liefde, Warmte en Onvergetelijke Kracht.

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

Vandaag stond in het teken van afscheid nemen — een afscheid dat diep voelde, tot in het hart van iedereen die haar kende: familie, vrienden, collega’s en buurtbewoners verzamelden zich om stil te staan bij het leven van Debbie De Cauwer. Als dochter van wielercommentator en oud-renner José De Cauwer, stond haar naam vaak in de schaduw van de sportwereld, maar in haar eigen kring straalde ze als een zon die nooit dooft. Vandaag werd duidelijk: Debbie was meer dan een naam, meer dan een dochter — ze was een moeder, een vriendin, een warme ziel die velen raakte.

 

Onder een grijze hemel, maar met ontelbaar veel warme herinneringen, werd de uitvaartdienst van Debbie bijgewoond door een diverse groep mensen. Allen met een eigen verhaal, een eigen herinnering aan wie zij was. Een vrouw met een open hart, die volgens haar kinderen “echt wel de supercoolste mama ooit” was. Woorden die in de kerk zacht weerklonken, maar als een donder sloegen in ieders hart. Vrienden van haar kinderen zeiden het vaak: “Bij jullie thuis kon alles, Debbie was geen gewone ouder, ze begreep ons.”

 

Debbie’s leven was doordrenkt van menselijkheid. Geen façade, geen opgelegde perfectie, maar echtheid. Ze stond bekend als iemand met een luisterend oor, een spontaan hart en een scherpe geest. Haar vrienden noemden haar een rots in de branding, iemand die altijd klaarstond — of het nu ging om een late nachtelijke babbel, hulp bij een verhuis of gewoon een schouder om op uit te huilen.

 

De ceremonie was allesbehalve afstandelijk. Er werd gehuild, maar er werd ook gelachen. Er klonken anekdotes over haar jeugd, haar liefde voor muziek, haar talent om elke ruimte met sfeer te vullen. En telkens keerden de verhalen terug naar één rode draad: liefde. Voor haar kinderen, voor haar familie, en voor het leven zelf — zelfs in de moeilijke momenten.

José De Cauwer, zichtbaar aangedaan maar krachtig in zijn woorden, sprak vol liefde over zijn dochter. “Debbie was mijn zonnestraal, mijn spiegel, mijn trots. Ze was de reden waarom ik geloofde dat het leven altijd de moeite waard is, hoe hard het ook kan zijn.” Zijn stem brak even, maar zijn woorden bleven krachtig hangen. “Ze leerde mij opnieuw voelen, opnieuw dromen — door hoe ze met haar kinderen omging, door hoe ze vocht zonder dat ooit te tonen.”

 

Ook vriendinnen van Debbie namen het woord. Eén van hen, met tranen in haar ogen, zei: “Weet je nog, Deb, hoe we uren konden praten over alles en niets? Je was altijd de eerste die belde als je wist dat er iets niet klopte. En altijd diezelfde zin aan het eind van elk telefoontje: ‘Ik ben er, altijd.’ En dat wás je ook.”

 

Aan het einde van de dienst weerklonk er een lied dat Debbie vaak neuriede — ‘Fields of Gold’ van Sting. Een passende ode aan iemand die, hoewel te vroeg heen gegaan, een gouden nalatenschap achterlaat in de harten van velen.

 

Debbie De Cauwer is niet zomaar iemand die herdacht wordt. Ze is iemand die voortleeft in herinneringen, in lachjes van haar kinderen, in de woorden die ze naliet, en in de onzichtbare draadjes van liefde die zij overal heeft achtergelaten.

 

Rust zacht, Debbie. Je was, bent en blijft de supercoolste mama — en zoveel meer.