In het steeds evoluerende debat over wie Eddy Merckx zou kunnen opvolgen als de beste wielrenner aller tijden, heeft de man zelf een uitspraak gedaan die zowel bewondering als controverse zal oproepen: “Tadej Pogačar doet me aan mezelf denken, in tegenstelling tot de Belgische wielrenner Wout van Aert.”
De opmerking, gedaan in een recent interview, heeft een verhitte discussie binnen de wielerwereld aangewakkerd, niet alleen over de potentiële grootsheid van Pogačar en van Aert, maar ook over wat een “G.O.A.T” in de sport echt definieert. Afkomstig van Merckx, wiens naam praktisch synoniem is met uitmuntende wielersport, weegt deze mening zwaar.
De nalatenschap van Eddy Merckx
De prestaties van Eddy Merckx blijven de gouden standaard in het professionele wielrennen. Merckx, bijgenaamd “De Kannibaal”, vanwege zijn meedogenloze jacht op de overwinning, behaalde in zijn carrière 11 grote rondes, 5 monumenten, 3 wereldkampioenschappen en meer dan 500 overwinningen bij de profs. Meer dan alleen winnen, domineerde Merckx elk aspect van de sport: etappekoersen, tijdritten
Deze allesomvattende dominantie is wat Merckx ziet in Tadej Pogačar – en waarom hij, ondanks nationale trots, een duidelijk onderscheid maakt tussen Pogačar en van Aert.
Pogačar: Een moderne kannibaal?
Op slechts 25-jarige leeftijd heeft Tadej Pogačar al een palmares opgebouwd die een aantal van Merckx’ vroege prestaties weerspiegelt. Met twee Tour de France-titels, drie overwinningen in Il Lombardia, een zege in de Ronde van Vlaanderen en een lange lijst podiumplaatsen in belangrijke etappekoersen en eendaagse wedstrijden, heeft de Sloveen bewezen dat hij niet alleen een kanshebber is voor een grote ronde, maar ook een echte allrounder.
“Tadej Pogačar doet me aan mezelf denken”, zei Merckx. “Hij wacht niet op de perfecte omstandigheden en neemt geen risico. Hij koerst met zijn hart, en zo schrijf je geschiedenis.”
Merckx wees specifiek op Pogačars vermogen om op elk terrein en in elk type wedstrijd aan te vallen. “Hij kan winnen in de bergen, op kasseien, in tijdritten – er zijn geen zwakke punten. Dat is zeldzaam. Dat is wat de allerbesten onderscheidt van de rest.”
Pogačars gedurfde, aanvallende stijl – zoals zijn solo-aanval van lange afstand tijdens de Ronde van Vlaanderen van 2023 of zijn onverschrokken ontsnappingen in de Alpen – wordt vergeleken met Merckx’ meest gedurfde ritten. Hij wint niet zomaar; hij doet het met flair en dominantie.
Wout van Aert: Veelzijdig maar nog niet dominant
Wout van Aert, een ander generatietalent, heeft een indrukwekkend cv opgebouwd in meerdere disciplines. Van zijn wereldtitels veldrijden tot etappezeges in de Tour de France en zeges in prestigieuze klassiekers zoals Milaan-San Remo, van Aert is misschien wel een van de meest veelzijdige renners van zijn tijd. Merckx maakte echter zorgvuldig onderscheid tussen veelzijdigheid en grootsheid.
“Wout is ongetwijfeld extreem getalenteerd”, zei Merckx. “Maar goed zijn in veel dingen is niet hetzelfde als overal de beste in zijn. Er is een verschil.”
Wat Merckx lijkt te suggereren, is dat van Aert, hoewel een fenomenale renner, de sport nog niet onder controle heeft zoals Pogačar dat heeft gedaan. Ondanks verschillende nipte overwinningen bij Monumenten en sterke prestaties in etappekoersen, heeft van Aert nog geen grote ronde gewonnen of de kalender op meerdere terreinen gedomineerd.
“Hij is een kampioen,” erkende Merckx, “maar Pogačar heeft die extra versnelling. Hij rijdt om alles te winnen. Dat is de mentaliteit die ik had.”
Het G.O.A.T.-debat: nog lang niet beslecht
Merckx’ uitspraken zullen ongetwijfeld voor opschudding zorgen, vooral in België, waar van Aert niet alleen een renner is, maar een nationale held. Toch zullen zelfs zijn meest fervente fans de kloof herkennen waar Merckx op wijst. De discussie rond de G.O.A.T. gaat evenzeer over ambitie en instelling als over resultaten.
Pogačars niet-aflatende streven naar grootheid, gecombineerd met zijn prestaties op zo’n jonge leeftijd, maken hem een legitieme kanshebber voor die ongrijpbare titel. Als hij overwinningen blijft boeken in grote rondes en monumenten – en misschien zelfs de legendarische Giro-Tour dubbel dit seizoen weet te voltooien – zal zijn plaats in de wielergeschiedenis verder worden verstevigd.
Wat van Aert betreft, de deur is nog lang niet gesloten. Op zijn dertigste heeft hij nog steeds de tijd om zijn verhaal te herzien. Een Monument-overwinning dit seizoen, of een poging om de gele trui te bemachtigen, zou het debat vanuit een andere hoek weer kunnen aanwakkeren.
Maar voorlopig is, in de ogen van de allergrootsten aller tijden, de weg naar onsterfelijkheid in het wielrennen duidelijker – en Tadej Pogačar bewandelt die.
—
Leave a Reply