Van Aert spreekt zich eindelijk uit over waarom hij “zijn hoed afneemt” voor Van der Poel nadat een rampzalige start zijn kansen verpestte: “Het ergste scenario gebeurde”

 

Het wereldkampioenschap veldrijden van 2025 in Liévin zag Wout van Aerts streven naar een vierde wereldtitel mislukken na een ongebruikelijke tegenslag in de openingsronde. Ondanks een indrukwekkende comeback, die hem een ​​zwaarbevochten zilveren medaille opleverde, was het Mathieu van der Poel die de titel opeiste, waarmee hij zijn zevende wereldtitel behaalde en het record van de legendarische Erik De Vlaeminck evenaarde.

Na de race toonde Van Aert een mengeling van teleurstelling, respect en introspectie. Hij erkende de tactische en psychologische uitdagingen van het achtervolgen van Van der Poel, zijn rivaal, die al vroeg een voorsprong had opgebouwd. “Zonder die vroege tegenslag had de race er heel anders uit kunnen zien”, zei Van Aert, terugblikkend op het cruciale moment waarop hij al vroeg in de race meerdere posities verloor. “Ik zou de race opnieuw moeten bekijken, maar ik had het gevoel dat ik niet veel tijd verloor aan Mathieu toen ik een duidelijk pad had.”

Achtervolgen is echter een andere dynamiek. Van Aert legde uit dat je met een andere mindset racet als je niet aan kop ligt. “Zodra Mathieu een gat slaat, hoeft hij geen risico’s te nemen. Achtervolgen is compleet anders: je racet niet met hetzelfde geloof dat je kunt winnen, dus je kunt jezelf een beetje verder pushen. Dat maakt het moeilijk.”

De race verliep misschien niet zoals hij zich had voorgesteld, maar Van Aert was nog steeds vol lof over zijn Nederlandse tegenhanger. “Er is een reden dat ik bij de

finish mijn hoed voor hem afnam,” zei Van Aert. “Niemand had gedacht dat dit record ooit geëvenaard zou worden. Op een bepaalde manier ben ik ook blij dat ik er vandaag bij was: Mathieu eerst, ik als tweede. Het voelt bijna alsof het zo moest zijn.”

Van Aerts erkenning van Van der Poels prestatie getuigt van het diepe wederzijdse respect tussen de twee wielrenners, ondanks hun felle rivaliteit. Van der Poels zevende titel is een monumentale prestatie in de wereld van het veldrijden, en Van Aerts erkenning hiervan spreekt boekdelen over zijn karakter en sportiviteit.

Ondanks de teleurstelling dat hij geen goud had behaald, leek Van Aert tevreden met zijn prestatie. “Ik ben gewoon blij met het niveau dat ik heb bereikt en hoe ik heb geracet. Ik ben blij dat ik vandaag überhaupt aan de startlijn stond”, gaf hij toe, een uitspraak die zowel zijn nederigheid als de zware weg die hij heeft afgelegd om tot dit punt te komen, weerspiegelt.

Van Aert wist al lang dat om Van der Poel te verslaan, alles vanaf het begin perfect op elkaar moest aansluiten. “Het kwam allemaal neer op de eerste halve ronde, waarbij veel afhangt van geluk”, merkte hij op. Helaas ontvouwde zich het “ergste mogelijke scenario”: zijn vroege fout, waar hij bang voor was, bleek kostbaar. “Maar ik had al overwogen dat dit kon gebeuren,” voegde hij toe, waarmee hij liet zien dat hij de teleurstelling met een nuchter hoofd kon verwerken.

In een sport die zo onvoorspelbaar en fysiek veeleisend is als veldrijden, waar omstandigheden, strategie en timing een race kunnen maken of breken, is Van Aerts veerkracht in het aangezicht van tegenspoed iets om te bewonderen. Hoewel dit wereldkampioenschap misschien niet eindigde met de vierde titel waar hij op had gehoopt, is zijn vermogen om terug te vechten en zilver te claimen in een race die werd gedomineerd door zijn rivaal een bewijs van zijn vasthoudendheid en vaardigheid.

Vooruitkijkend blijft Van Aert gefocust op wat hem te wachten staat. Ondanks het verdriet van zo dicht bij de overwinning te komen, leek hij vrede te hebben met de uitkomst. Zijn zilveren medaille, hoewel bitterzoet, is een andere mijlpaal in een toch al illustere carrière – een herinnering dat er zelfs in nederlaag vooruitgang en respect is voor de sport, en voor de rivaliteit die het allemaal nog spannender maakt.