Het leven van Wout van Aert draait normaal gesproken om snelheid, discipline en prestaties van wereldklasse. Maar zo nu en dan herinnert de Belgische wielersuperster zijn fans eraan dat hij, naast de truien, trofeeën en wereldwijde roem, ook een toegewijde familieman is die de mooiste en eenvoudigste momenten van het leven koestert. Deze week deelde Van Aert zo’n moment: een warme, luchtige avondwandeling met zijn zoontje Georges, die al snel uitgroeide tot een herinnering die ze allebei niet snel zullen vergeten.
Volgens Van Aert begon de avond zoals vele andere. Na een lange dag stapten hij en Georges naar buiten voor een rustige wandeling, genietend van de zachte bries en wennend aan dat kalme ritme dat alleen familietijd kan brengen. Georges reed voorop op zijn kleine fietsje, lichtjes wiebelig maar vol zelfvertrouwen en enthousiasme. Van Aert liep achter hem aan en keek trots toe hoe zijn zoon zijn groeiende evenwicht en speelse karakter toonde.
Maar zoals zo vaak met kinderen, ontwikkelde het plezier zich snel. Op een gegeven moment sprong Georges van zijn fiets om iets langs de kant van de weg te bekijken, waarbij hij het kleine fietsje onbeheerd achterliet. In een spontaan moment van pure vreugde besloot Van Aert de fiets zelf uit te proberen. Wat volgde was een hilarisch gezicht: een van de krachtigste wielrenners ter wereld, onhandig gezeten op een miniatuurfietsje, gebouwd voor een kind, over het pad trappend met zijn knieën bijna tot aan zijn borst.
Van Aert zei later dat hij nauwelijks zijn gezicht in de plooi kon houden terwijl hij probeerde zijn evenwicht te bewaren. De fiets piepte, de wielen wiebelden, en toch maakte het gelach dat door de lucht klonk het moment onvergetelijk. Georges barstte in lachen uit toen hij zijn vader op *zijn* fiets zag rijden, naast hem rende en juichte alsof hij naar de eindsprint van een Tour de France-etappe keek. Voor Van Aert was die vrolijke lach meer waard dan welke medaille dan ook.
Hij beschreef de ervaring als “een van die perfecte kleine momenten die je eraan herinneren waar het leven echt om draait.” In de wereld van het professionele wielrennen, waar trainingsschema’s, wedstrijdvoorbereidingen en intense competitie de boventoon voeren,
zijn deze rustige momenten van gezinsleven zeldzame pareltjes. Van Aert geeft toe dat hij soms de simpele dingen mist: ontspannen avonden, spontaan spelen en de onschuld van zijn jeugd. Maar de wandeling die avond met Georges bracht dat allemaal terug.
Terwijl ze hun pad vervolgden, deelden vader en zoon speelse wedstrijden, gekke uitdagingen en zelfs een paar neppe valpartijen – allemaal puur plezier. De zon zakte langzaam onder de horizon en kleurde de lucht met warme kleuren terwijl het paar ongestoord van elkaars gezelschap genoot. Het herinnerde hen eraan dat lachen, verbondenheid en saamhorigheid net zo betekenisvol kunnen zijn als het vieren van overwinningen.
Tegen de tijd dat ze thuiskwamen, gloeide Georges van enthousiasme en voelde Van Aert zich verfrist op een manier die geen enkele trainingsrit hem ooit zou kunnen bieden. Voor hem werd dat kleine fietsje een symbool van vreugde, onschuld en de prachtige chaos van het ouderschap.
Uiteindelijk draaide Wout van Aerts avond niet om fitness of fietstechniek. Het ging om de band met zijn zoon, samen lachen en genieten van het pure plezier van het vaderschap. En voor Georges was het een magisch moment: de dag dat zijn vader, een held voor velen, gewoon een kind werd dat bij zonsondergang op de fiets zat.
Leave a Reply